ஒரு வழியா நட்ராஜ் ஸ்கூல் போயாச்சு!!!

நட்ராஜ் ஸ்கூல் சேர்த்துட்டு வந்த போதே ஜூன் பத்தாம் தேதி திறப்புன்னு தெரியும். அன்னிக்கு முதலே பத்தாம் தேதி பள்ளி கூடம் போகனும் போகனும்ன்னு சொல்லி சொல்லி வந்தாலும் ஒன்பதாம் தேதி நாளை முதல் பள்ளி கூடம் போகனும்னு சொன்ன போது "அப்பா ஒன்பதுக்கு பின்னே பதினொன்னு தானே"ன்னு அப்பாவியாக இல்லை விஷயாளியாக கேட்க எனக்கே கொஞ்சம் பாவமாக தான் இருந்தது. அதற்கு முதல் நாள் வரை யூனிபாஃர்ம், ஷூ, ஸ்கூல் பேக் எல்லாம் வீட்டுக்கு வர வர அவன் "இவனுங்க நம்மை விட மாட்டானுங்க" என தெரிஞ்சுகிட்டான்.

ஒன்பதாம் தேதி இரவு தூங்கின பின்னே இரவு ஒரு மணிக்கு எழுப்பினான்.

"என்னடா தம்பி? உச்சா வருதா?"

"அப்பா நீ தம்பியா இருக்கும் போது (அதாவது நான் அவனை மாதிரி இருக்கும் போது) ஸ்கூல் போக அழுவியா?

இவனை சைக்கலாஜிகலா மாத்திடுறேன் பேர்வழின்னு "ஹய்யோ இல்லவே இல்லை. நான் காலை எழுந்து நானே குளிச்சுட்டு உன் பாட்டிகிட்ட போய் ஸ்கூல் பேக் எல்லாம் வாங்கிகிட்டு, ஸ்நாக்ஸ் பாக்ஸ் எல்லாம் அதிலே வச்சுகிட்டு டாட்டா சொல்லிட்டு நானே சமத்தா ஸ்கூல் சிரிச்சு கிட்டே போவேன்" என சொன்னேன். நான் ஸ்கூல் போன கதை எல்லாம் தான் ஏற்கனவே தெரியுமே உங்களுக்கு நான் எத்தனை சமத்துன்னு. சொல்லிட்டு நினைத்து பார்த்தேன். நியூ கொழும்பு ஸ்டோர்ஸ்ன் மஞ்ச பை தான் ஸ்கூல் பேக்,வார் வச்சு தைத்த டவுசரில் சுட்ட புளியங்கொட்டையோ அல்லது நார்த்தங்காய் ஊறுகாயோ தான் ஸ்நாக்ஸ்.

விலாவாரியா நான் சமத்தா ஸ்கூல் போனதை சொல்லிட்டு கேட்டேன். "இப்ப சொல்லு நீ சமத்தா போவியா ஸ்கூலுக்கு?"ன்னு கேட்க "இல்ல நான் அழுவேன்"ன்னு சொல்லி திரும்பி படுத்து தூங்கிட்டான். என் சைக்காலஜிகல் ட்ரீட்மெண்ட்ல தீய வைக்க. எனக்கு தான் தூக்கம் போச்சு. அவனை எப்படிடா ஸ்கூல் அழைச்சு போவதுன்னு.

காலை ஆறு மணி முதல் கிளம்ப ஆரம்பிச்சு...ஆரம்பிச்சு ..ஆரம்பிச்சு இதோ கிளப்பியாச்சு! சாமி எல்லாம் கும்பிட்டு வாசலில் உட்கார வச்சுட்டு வண்டிய எடுத்து வெளியே வைக்கும் வரை அழுகை தான் படியிலே உட்காந்துகிட்டு.




"சரி ஸ்கூல் போக வேண்டாம்.சும்மா ஒரு ரவுண்ட் போயிட்டு வரலாம்"ன்னு சொல்லி வண்டியிலே உட்கார வச்சு அவன் தப்பிக்காம இருக்க பின் பக்கம் அவன் அம்மாவும் உட்காந்து வேற வேற வழியா பள்ளி கூடத்துக்கு போயாச்சு. வல்லளார் கோவில் கிட்டயே வண்டிய நிப்பாட்டி தூக்கியாச்சு அவனை. பள்ளி சேர்க்கும் போது செஞ்ச ரகளை நியாபகம் இருந்ததால் அத்தனை முன்னேற்பாடு.



எனக்கே கொஞ்சம் பாவமா இருந்துச்சு. அங்க பயங்கர ரகளைக்கு பின்னே தூக்கி போனா எல்லா குழந்தையும் இவனை மிஞ்சிடும் போல அத்தன அழுகை. கொடுமை என்னான்னா ஒரு அம்மாவும் அழுதுச்சு. பிள்ளையை அழுகிறானேன்னு. அதை விட கொடுமை அந்த வகுப்புகள் எல்லாம் ஜெயில் மாதிரி குழந்தை பேரை கேட்டுட்டு உள்ளே விட்டு சாத்திகிறாங்க அந்த அந்த வகுப்பு டீச்சர்.

அது வரை அழுதவன் ஸ்விட்ச் போட்ட மாதிரி டக்குன்னு நிப்பாட்டினான். நிப்பாட்டிட்டு சொன்னான் "நான் அழுகலை. அதனால என்னை அந்த பசங்க கூட போடாதீங்க, நான் அபி கிட்ட உட்காந்துகறேன்". நானும் வெட்கமே இல்லாம அதையும் கேட்டு பார்த்தேன். அவங்க ஒத்துக்கலை.



அன்று காலை 10.30க்கு அழைச்சு போயிடலாம்னு சொன்னாங்க. அது வரை கோவில்ல உட்காந்து இருந்துட்டு அழைக்க போனோம். சும்மா ஜாலியா முதல் பென்ச்ல "வர்ரான் வர்ரான் வேட்டைகாரன்"ன்னு பாடிகிட்டு இருந்தான் கூட இரண்டு புது நண்பர்களோட.

ஒரு வழியா நிம்மதியா ஆச்சு. அடுத்த நாள் வேற கலர் யூனிபாஃர்ம். அன்றும் அழகா போனான். பின்னே இரண்டு நாள் லீவ். நாளை போக இன்னிக்கே ரெடியாகிட்டான். இப்ப கூட முதுகிலே பேக் மாட்டிகிட்டு தான் தூங்குகிறான். பார்ப்போம். நாளை என்ன செய்கிறான்னு.