போய் வாருங்கள், ஆனால் எங்களை மறந்துவிடாதீர்கள்!!

நேத்து எனக்கு லீவ். மதியம் 1.15க்கு ஒரு போன் வந்தது. பெண் குரல். என்னை தெரியுதான்னு கேட்டாங்க.

"ஊகூம் தெரியலை" நீங்க சன் டி.வி அர்ச்சனாதானன்னு கேட்ட்க நினைத்து அந்த குரலில் உணரப்பட்ட கண்ணியத்தால் நாக்கை அடக்கி கொண்டேன்.

"நான் வலைப்பதியும் உங்கள் நண்பி தான்"

என் மர மண்டைக்கு அப்போதும் புரியவில்லை.

"நான் தான் ராமச்சந்திரன் உஷா"

"ஆஆஆ, கொஞ்சம் இருங்க மேடம் இங்கே ரேஞ்ச் கிடக்கலை"ன்னு சொல்லிகிட்டே மொட்டை மாடிக்கு ஓடினேன். அவங்க கிட்டே பேசனும் என்பதை விட என் ஜீனியஸ் தனத்தை காட்டி அசத்தனும் என்கிற கேவலமான மனப்பான்மை தான் அப்போது இருந்தது எனக்கு.

ஒரு வழியாக மொட்டை மாடிக்கு வந்து பேச ஆரம்பித்ததும், அவங்க "நான் இந்தியா திரும்ப போகிறேன், அதனால் தான் உங்க எல்லார் கிட்டயும் போய் வருகிறேன் என்று சொல்லிக்கதான் போன் செய்தேன்"ன்னு சொன்னாங்க.

அவங்க 1 மாதம் முன்னயே இந்தியா திரும்பி விட்டதாக யாரோ சொன்ன ஞாபகம் எனக்கு. அதனால் "நீங்க இன்னும் போகலையா?"ன்னு கேட்டேன்.

"ஏன், நா போறதுல அவ்வளவு ஆர்வமா?"

முதல் பாலிலேயே நான் அவுட். ஜீனியஸ் அபிஅப்பா ஓடியே போய்ட்டார். அந்த இடத்தில் ஒரிஜினல் அபிஅப்பா வந்து குந்திகிட்டார்.

"அய்யோ அப்படியில்லை, நா அந்த அர்த்தத்துல சொல்லலை, ஸாரி"ன்னு வழிஞ்சுட்டு சாதாரணமா பேச ஆரம்பிச்சாச்சு.

"என்னை மாயவரத்து மருமகள் ன்னு சொல்லுவாங்க"

இந்த வார்த்தை போதாதா எனக்கு. அவங்க எழுத்தின் காரணமாக எனக்கு இருந்த பயம் போய் ஒரு அன்னியோன்யம் வந்து விட்டது.

மாயவரத்துல எங்கன்னு ஆரம்பிச்சு அபிபாப்பா, ஆணாதீக்கம், தமிழ்மனம் எல்லாத்த பத்தியும் நல்ல தெளிவா கருத்து சொன்னாங்க.

ஆணாதீக்கம் பத்தி பேசும் போது நான் அவசரகுடுக்கையாக"நான் என் தங்கமணிக்கு முழு சதந்திரம் கொடுத்துள்ளேன்"ன்னு சொன்னேன்.

"பத்தீங்களா கொடுக்கும் இடத்தில் நீங்க இருக்கீங்கன்னு சொல்றீங்க, அப்படீன்னா எப்போ வேண்டுமானாலும் திருப்பி எடுத்துக்கலாம் அப்படிதானெ அர்த்தம்"

எனக்கு வியர்த்து விட்டது.(நான் தான் சொன்னேனே மொட்டை மாடியில் இருக்கேன்ன்னு)

"நாய் சேகரிய நான் ரொம்ப கேட்டதா சொல்லுங்க, இப்போ புடிங்க இந்த அருள் வாக்கை"ன்னு சொல்லிட்டு ஒரு அருள் வாக்கு தந்தாங்க. சிரிச்சு கிட்டே வாங்கிகிட்டேன்.

"சரி 12 வருஷ்ம் துபாய்ல குப்பை கொட்டியாச்சு, போய் வருகிறேன்" ன்னு சொல்லிட்டு போனை வச்சுட்டாங்க.

மனசு பாரமா இருந்துச்சு. ஏதோ என் நெருங்கிய சொந்தம் விருந்தாளியா வந்துட்டு ஊருக்கு போகும் போது ஏற்படும் உணர்வில் இருக்கேன்.

போய் வாருங்கள் அண்ணியாரே, ஆனால் எங்களை மறந்து விடாதீர்கள்.


திஸ்கி: இதென்ன அண்ணியாரேன்னா, அவங்க கணவரின் தம்பியும் நானும் நண்பர்கள், இது அவங்க பேசிகிட்டு இருக்கும் போதுதான் தெரிந்தது.