இவர் ஒரு மல்டி நேஷனல் கம்பனியின் முதலாளி! நம்புவீங்களா???

இவர் பெயர் மைன்கான். வயது 67 ஆகிறது. ஒரு வருடம் முன்ன என் கம்பெனியில் ஒரு 300 பேர் கொண்ட குழுவாக கூலி தொழிலாளிகள் பங்ளாதேஷிலிருந்து வந்து இறங்கினர். நேரிடையாக ஏர்ப்போட்டில இருந்து சைட்டுக்கு வந்துட்டாங்க. எல்லோரையும் ஐம்பது ஐம்பது பேரா வரிசையா நிக்க வச்சு ஸ்டீல் செக்ஷன், மேசனரி செக்ஷன், கார்பெண்ட்ரி செக்ஷன், கான்கிரீட் செக்ஷன் ன்னு யார் யாருக்கு தேவையோ பிரிச்சு கொடுத்து கிட்டு இருந்தாங்க. அப்போ மேலே சொன்ன மைன்கான் எல்லா வரிசையிலும் முதல்ல போய் நிற்பதும் அவரை கையை பிடித்து இழுத்து வரிசையில் இருந்து அப்புறப்படுத்தி "ஹய்யோ இத நான் வச்சிகிட்டு மாரடிக்க முடியாது" என்பதைப்போல எல்லோரும் நிராகரிப்பதும், இவரும் சளைக்காமல் ஊமை பாஷை மாதிரி ஏதோ சொல்வது அதாவது அவர் சொல்லும் தொணி"நான் நல்லா வேலை செய்வேன் என்னையும் ஆட்டையிலே சேர்த்து கோங்க" என்பதை போலவும் இருந்தது. ஒரு கட்டத்திலே 299 பேருக்கும் யூனிஃபாம் எல்லாம் குடுத்து அங்கிருந்த படியே வேலைக்கு அனுப்பி விட இவர் மாத்திரம் அவமானத்தாலும், எங்கே தன்னை நாட்டுக்கு திருப்பி அனுப்பிடுவாங்களோன்னு ஒரு வித மிரட்ச்சியிலும் இருந்தார். பங்களாதேஷ் பணம் இரண்டு லெட்சம் குடுத்து வந்திருக்கார். கொஞ்ச நேரம் பின்னே உயர்ரக தொழிலாளர் குடியிருப்பு(என்னமா தமிழ் படுத்தியாச்சு) கேம்ப் பாஸ் வந்தார் தனக்கு 12 கூலிகள் வேண்டும் துப்புரவு பணிக்காகன்னு, பின்ன அங்க இங்கன்னு தேத்தி இவரையும் உப்புக்கு சப்பாணியா கேம்ப் கிளீனிங்க்கு அனுப்பி விட்டாங்க.

அந்த கேம்ப் கீழ்தளம் 80 ரூம், முதல் மாடி 80 ரூம் இரண்டாவது மாடி 80 ரூம் அப்படின்னு இருக்கும். ஒவ்வொறு தளத்துக்கும் 4 பேர் வீதம் சுத்தம் செய்ய பணிக்கப்பட்டனர். நம்ம கதாநாயகனை தவிர மீதி எல்லாரும் வாலிப வயசு ஜவான்கள். சின்ன பசங்க தான். ஆனா கீழ்த்தளத்தில் இவருக்கு பணி கொடுக்காமல் இவரை நைசா இரண்டாம் மாடிக்கு அனுப்பிட்டாங்க அந்த பசங்க. இந்த 12 பேருக்கும் அங்கேயே ஒரு ரூமில் தங்குமிடம்.

இவருக்கு வேலை காலை 4.00 மணிக்கு ஆரம்பம். எழுந்து இரண்டாம் தளத்தில் உள்ள அத்தனை கச்சடா கூடையையும் சேகரித்து கீழ்த்தளத்தில் ரோட்டோரமாக இருக்கும் கச்சடா ஸ்கிப்பில் கொண்டு வந்து போட வேண்டும். அது முடியவே காலை 7.00 ஆகிவிடும். கிட்டத்தட்ட 30 தடவை இரண்டாம் மாடிக்கும் ரோட்டுக்கும் போய் வரணும். 80 ரூம் என்றால் சுத்தளவு எப்படியிருக்கும் நெனச்சு பாருங்க. பின்ன அந்த இரண்டாம் தளத்தை முழுவதும் பிரஷ் பண்ணி மோப் போட்டு முடிக்கணும். இது தான் அவர் வேலை. சொல்வது சுலபம் ஆனா 30 தடவை மாடிக்கும் ரோட்டுக்கும் வெயிட்டை தூக்கி இறக்கினாலோ அல்லது இறக்கும் போது பார்த்தாலே கூட போதும் நமக்கு மூச்சு முட்டும். இவர் வேலை முடிய 12.00 ஆகும் அதுக்கு பின்ன ரெஸ்ட் தான். எங்கிருந்து ரெஸ்ட், சமைக்கனும் சாப்பிடனும் இதல்லாம் முடிய அவருக்கு 2.30 ஆகும். பின்ன மாலை சும்மா ஒரு ரவுண்ட் அடிச்சு கீழே கிடக்கும் கச்சடாவை எடுத்து கூடையில் போடனும். 8 மணி நேரம் வேலை என்றாலும் 3 மணி நேரம் ஓவர்டைம் போட்டு அவருக்கு சம்பளம்ன்னு பார்த்தா 800 திர்காம் கிடைக்கும். இவர் கூட வந்த எல்லாருக்கும் சைட்டில் வேலை செய்பவர்களுக்கும் அதே 800 தான் கிடைக்கும்.

முதல் இரண்டு நாள் அவர் வேலை செய்வதை பார்த்து எனக்கு ரொம்ப பாவமா போயிடுச்சு. 3 வது நாள் நான் வேலை முடித்து வரும் போது பார்த்தா இவர் மூக்கு உடைந்து ரத்தமா பிலாஸ்ட்டர் போட்டு, பல் உதட்டில் குத்தி ரத்தம், முகமும் வீங்கி போய்.. எனக்கு மனசு ரொம்ப கஷ்டமா போயிடுச்சு. 67 வயது பெரியவர் இப்படி தூர தேசத்துல வந்து துணைக்கு ஆள் கூட இல்லாம....ரொம்ப கொடுமை இது. மோப் அடிச்ச சோப் தண்ணியில் மாடிப்படியில் வழுக்கி விழுந்துட்டாராம்.

நாங்க எல்லாம் பேசிக்கிட்டோம், சரி இவர் ஊருக்கு போவது தான் நல்லது ரெண்டு லெட்சம் போனாலும் உயிராவது மிஞ்சுமேன்னு. பின்ன இவருக்கு வைத்தியம் பார்த்த கேம்ப் டாக்டர் 3 நாள் ஓய்வுக்கு எழுதி குடுத்துட்டார். 3 நாள் லீவ் முடிஞ்சு வந்தார் இரண்டாம் மாடிக்கு, திரும்ப வேலை செய்ய ஆரம்பிச்சுட்டார்.

திடீர்ன்னு ஒரு நாள் வந்து கேட்டார் சிகரட் வேணுமான்னு. இரண்டு மாடி இறங்கி ரோட்டுக்கு போய் வாங்கி வர எல்லாருக்குமே ஒரு அலுப்பு இருக்கும். சரி அதனால இவரிடமே வாங்கிகலாம் என நண்பர்கள் முடிவெடுத்து அவரிடம் வாங்க ஆரம்பிச்சாங்க. கடையில் விற்கும் அதே ரேட் தான். அவர் மனித வெடிகுண்டு மதிரி இடுப்பிலேயே ஒரு மினி சிகரட் கடை வச்சுட்டார். மாலை 5.00க்கு எலோரும் வர ஆரம்பிச்சதும் இவர் வியாபாரம் ஆரம்பிச்சுடும். நான் கூப்பிட்டு கேட்டேன் ஒரு நாள் "இதுல என்ன கிடைச்சுட போவுது"ன்னு. அதுக்கு அவர் ''ஒரு நாளைக்கு 50 பாக்கெட் விக்குது அதனால எனக்கு 15 திர்காம் கிடைக்குது"ன்னு சொன்னாரு. அப்படின்னா 450 ரூபாய் சம்பாதிக்கிறார். வெரிகுட் நல்லதுன்னு நெனச்சு கிட்டேன். பின்ன ஒரு நாள் சமைக்க அலுப்பு பட்டு கிட்டு ஹோட்டல் போனேன் இரவு. அப்போது அவர் ஒரு பத்து பதினைந்து சாப்பாடு பார்சல் வாங்கிட்டு இருந்தார். நான் கூப்பிட்டு என்ன இது யாருக்குன்னு கேட்டேன். அதுக்கு அவர் "ஒரு சாப்பாடு வாங்கி வந்து குடுத்தா 1 திர்காம் குடுப்பாங்க, சில சமயம் 50 பில்ஸ் குடுப்பாங்க ஆனா தினமும் 15 பேருக்காவது வாங்கி குடுப்பேன். நான் தினமும் இந்த ஹோடல்ல வந்து 15, 20 சாப்பாடு நான் வங்கறதால எனக்கு ஒரு சாப்பாடு ஃப்ரீ"ன்னு சொன்னார். ஹய் குட் குட் இதிலே ஒரு 450 வந்துடுமே, பாவம் இவர் ஆண்டவன் இப்பத்தான் லைட்டா கண்ணை தொறக்கறார் இவர் விஷயத்துலன்னு நெனச்சு கிட்டேன்.

இங்கே எல்லாருக்கும் வாஷிங் மிஷின் இருந்தாலும் டூட்டி முடிந்து வந்தால் சன் டிவி/சேட்டிங்ன்னு செம பிசியா ஆகிடுவதால?? யாருக்கும் தன் துணிகளை துவைக்க நேரம் இருக்காது. எங்களை நம்பியே ஒரு பெரிய லாண்டரி கம்பனி இருக்குது. இன்றைக்கு துணி எடுத்து போனால் 2 நாள் பின்ன வரும் அதுவும் துணிகளை மாற்றி மாற்றி பாடாவதியா இருக்கும். சில சமயம் அழுக்கே போகாது. ஆனாலும் எங்க வாஷிங் மெஷின் சும்மாவே கிடக்கும். தொட மாட்டோம்ல்ல! ஒரு நாள் நம்ம மைன்கான் வந்து தான் அந்த துணிகளை துவைத்து தருவதாகவும் இன்று கொடுத்தால் அடுத்த நாள் டெலிவரின்னும் சொன்னார். சரின்னு கொடுத்தோம். வாங்கிட்டு போனார். இங்கே ஒரு உருப்படிக்கு 1 திர்காம். அதான் வாஷிங் மிஷின் நிறைய இருக்கே, இவர் சர்ஃப் மாத்திரம் வாங்கி எல்லாத்திலயும் போட்டு மொட்டை மாடில காய வைத்து காலை 3.30க்கு எடுத்து போய் அவர் ரூமிலே போட்டு விட்டு கச்சடா எடுக்க கிளம்பி விடுவார். 12.00 மணிக்கு வேலை முடிந்ததும் சாப்பிட்டு விட்டு அயர்ன் பண்ண ஆரம்பிச்சு ,அயர்ன் பண்ண தெரியும் ஆனா மடிக்க தெரியாது அதனால் ஹேங்கரில் மாட்டி மாட்டி மாலை நாங்க வந்த் உடனே வந்து கொடுத்து விடுவார்.

இப்படியாக ஒரு நாளைக்கு 50 உருப்படிகள் தேறிடும் அவருக்கு. சரியான சுத்தம் நல்ல சர்வீஸ் என்பதால் மேலும் சில பேர் குடுக்க முன் வந்த போது தனக்கு அயனிங் தெரிய வில்லை என சொல்லி வாங்க மட்டேன்னு சொல்லிட்டார். இப்போது அவரின் மாத வருமானமே 3200 திர்காமாக ஆகி விட்டதே. ஆனால் தொடந்து எல்லோ ரும் வற்புறுத்தவே அவர் கூட வந்த கிளீனிங் ஜவான் இலங்கை பையன் அவனிடம் அயனிங் மட்டும் "சப் காண்டிராக்ட்" விட்டார். அவனுக்கு ஒரு உருப்படிக்கு 25 பில்ஸ் இவருக்கு 75 பில்ஸ், ஆனால் ஒரு நாளைக்கு 100 உருப்படி கலெக்ட் பண்ன ஆரம்பிச்சுட்டார். பின்ன முதல் மாடியில் உள்ளவர்கள் துணி போட ஆரம்பித்ததும் ஒரு பீகாரி பையனை வச்சுகிட்டார். அதே காண்டிராக்ட் பேசிஸ்ல. உருப்படிக்கு அவனுக்கு 25 பைசா அயர்னிங்க்கு. இப்போ அவருக்கு 150 உருப்படிகள் வர ஆரம்பிச்சதால துணி கலெக்ட் செய்ய உலர்த்தி எடுக்க ஒரு நேப்பாளி பையன் போட்டுட்டார். ஆனால் இவனை சம்பளத்துக்கு வச்சுகிட்டார்

ஆனால் இவர் கூட வந்த ஜவான்கள் 800 தான் சம்பாதிக்கிறங்க. இவரை வேலைக்கு சேர்த்துக மாட்டேன்ன்னு உதாசீன படுத்தியவர்களை காட்டிலும் இவர் 2 மடங்கு சம்பாதிக்கிறார். மனுஷன் கொஞ்ச நேரம் சும்மா இருந்து நான் பார்த்ததில்லை. அவரை கூப்பிட்டு பேசுவேன், அப்போது சொன்னார், இவர் கூலி வேலை செய்து சம்பாதிச்சதை உறவு காரங்க ஏமாத்திட்டதாகவும், பின்ன தனக்கும் தன் மனைவிக்கும் எந்த ஆதரவும் இல்லாம போனதாகவும் சேர்த்து வச்ச 2 லெட்சத்தை 45 வயசுன்னு போட்டு பாஸ்போர்ட் எடுத்து இங்க வந்ததாகவும் சொன்னாரு.

பாஷைன்னு பார்த்தா இவருக்கு வங்காளி மட்டுமே தெரியும். வேற ஒன்னுமே தெரியாது. எல்லாம் ஊமை பாஷை தான். சரி, இசைக்கும், உழைப்புக்கும் என்ன பாஷை வேண்டி கிடக்கு. இப்ப சொல்லுங்க வங்காளியான இவர்கிட்ட நேப்பாளி,இந்தியன், ஸ்ரீலங்கன்,எல்லாம் வேலை பார்க்கிறாங்க அதனால "மைன்கான் A to Z" கம்பனியை நாம் ஏன் "மல்டி நேஷனல்(வேலை பார்க்கும்) கம்பனின்னு சொல்லக்கூடாது???"