"விட்"நாம் வீடு! பாகம் # 01

எப்பவுமே எங்க ஊரில் மாறாத சில விஷயங்கள் இப்பவும் மாறவில்லை. கோடாலி தைலம் கொண்டுவந்தியா, டைகர் பாம் இருக்கா, அங்க மழை பெய்யுமா, இந்தியா காசுக்கு எத்தன சம்பளம் உனக்கு, என் பையனுக்கு அடுத்த தடவ ஒரு விசா எடுத்துட்டு வா, போன்ற வெகுளிகளின் கேள்விகள் அனேகமாக மறைய தொடங்கி விட்டாலும், முக்கியமாக மூன்று விஷயங்கள் மாறவே இல்லாமல் அப்படியே இருக்கின்றன. முதலாவதாக மணி எக்ஸ்சேஞ்ச் செண்டர்.

"சார் முழு நோட்டா இருக்கா"

"பின்ன என்ன சார் கிழிச்சா எடுத்து வருவோம்"

"அது இல்ல சார், சில்லரையா இருக்கா, பெரிய நோட்டா இருக்கா"

"பெரிய நோட்டா தான் இருக்கு, இன்னிக்கு என்ன ரேட்?"

"மோசம் சார். நீங்க நேத்திக்கு வந்திருக்கணும். செம ரேட். இன்னிக்கு சரிஞ்சு போச்சு ரேட்"

"நாளைக்கு எப்படி இருக்கும், நான் வேணா வெயிட் பண்னட்டுமா?"

"சொல்ல முடியாது சார். இன்னும் அம்பது நாளுக்கு ஒரே ஏத்துமுகம் தான். கச்சா எண்ணெய் ஒரு பேரல் இன்னிக்கு என்னமா ஏத்திட்டான் தெரியுமா"(நான் அம்பது நாள் லீவ்லே வந்தது என் முகத்தில் எழுதி ஒட்டியிருக்கும் போல இருக்கு")

அடுத்து ஜூவல்லரி!

"வாங்க எப்ப வந்தீங்க"

"1 வாரம் ஆச்சு. இன்னிக்கு கிராம் என்ன ரேட்"

"ஏறிடுச்சு. ஆனா நேத்திக்கு செம டவுன். நீங்க நேத்து வந்திருக்கலாம்."

"நாளைக்கு எப்படி இருக்கும் நான் வேண்ணா வெயிட் பண்ணட்டுமா?"

"வெயிட் பண்றது உங்க இஷ்டம். ஆனா குறையும்ன்னு சொல்ல முடியாது. ஒரே ஏத்துமுகமாத்தான் தெரியுது"

"அம்பது நாளாகுமே குறைய"

"ரைட், எப்படி உங்களுக்கு தெரியும்?"

"என் லீவ் அத்தன நாள் தான்ன்னு எனக்கு தெரியாதா"

இதல்லாம் போகட்டும். அடுத்து மீன்காரி!

எப்பவும் எங்க வீட்டு தங்கமணிக்கு நான் ஊருக்கு போனாலே காலை பொழுது போக்கு மீன்காரிகிட்டே மல்லுக்கு நிற்பதுதான். அவங்க அசைவம் சாப்பிட மாட்டாங்களே தவிர நல்லா சமைக்க தெரியும். அதுவும் நான் மார்கெட் போய் வாங்கிவரும் வச்சிரம் போன்ற பெரிய மீன்களை விட பட்டணத்திகள் என சொல்லப்படும் மீன்கார பெண்கள் தெரு தெருவாக கொண்டு வந்து விற்கும் சின்ன மீன்களான செங்காலா, பொருவா, நெத்திலி வகை மீன்கள் என்றால் எனக்கு பிடிக்கும். அதுவும் நான் மட்டுமே சாப்பிடுவதால் கொஞ்சமாக வாங்கினால் போதும்.

அதாவது முப்பது ரூபாய்க்கு வாங்கினால் போதுமானதாக இருக்கும். 6 சின்ன மீன்கள் கிடைத்துவிடும். ஆனா அந்த பட்டணத்தி பெண் எடுத்து வச்சிட்டு 100 ரூபாய் சொல்லும். எங்க வீட்டிலே 3 ரூபாய்க்கு கேப்பாங்க அதை. (யாத்தாடி....) மீன்கார ஆத்தா உடனே 40 கேட்கும். என் வீட்டிலே 5 ரூபாய்க்கு கேட்பாங்க. உடனே மீன்காரம்மா கோவிச்சுகிட்டு கூடையை எடுத்துகிட்டு போக எதிர் வீட்டம்மா, பக்கத்து வீட்டு அக்கா எல்லாரும் மீன்காரியை மடக்கி பிடித்து உட்கார வச்சி கடைசியா 30 ரூபாய் ரேஞ்சுக்கு வாங்கிடுவாங்க. என்க்கு இந்த பேரம் பேசுவது ரொம்ப பிடிக்கும். நான் கேட்பேன். "ஏன் ஆத்தா 100 ரூவா சொல்லாம எடுத்த உடனே 30 சொல்லவேண்டியது தானே"ன்னு. அதுக்கு அந்த அம்மா "ஆமா நான் 30 சொன்னா உம் பொண்டாட்டி சும்மா குடுன்னு கேட்டாலும் கேக்கும்"ன்னு அலுத்துக்கும். அந்த 30 ரூபாயை கொடுக்கவே வீட்டில் மூக்காலே அழுதுகிட்டு தருவாங்க. நான் கேட்பேன் வீட்டிலே உனக்கு திருப்தியே இல்லியா 30க்கு வாங்கினதிலே"ன்னு. அதுக்கு அவங்க மீன் பேரம் பேசி வாங்கினா குழம்பு ருசியா இருக்கும்ன்னு சொன்னாங்க அதான்"ன்னு சொல்லுவாங்க. அடப்பாவமேன்னு நெனச்சுகிட்டு "யார் அப்படி சொன்னது"ன்னு கேட்டா பதில் சொல்லாம போயிடுவாங்க.

நான் அந்த மீன்கார அம்மாகிட்டே "எப்படி இன்னிக்கு யாவாரம்"ன்னு கேட்டா அவங்களும் "என்ன போங்க இன்னிக்கு மீனே வலையிலே படல. இன்னும் 50 நாள் ஆகும் போலருக்கு சரியா மீன் வலையிலே பட"....அடங்கொய்யால நான் 50 நாள் லீவ்ன்னு கலைஞர் டிவியிலே போட்டுட்டாங்களா. இதுக்கு எல்லாம் ஒரு வழி பண்ண இதோ புறப்பட்டு விட்டேன் அபிஅப்பா! மீதி விட்நாம் வீடு பாகம் இரண்டிலே!! நாளை சந்திப்போமா!

திஸ்கி: நம்ம ஊர் பாசக்கார பசங்க ஊர் சேதி இல்லியா இல்லியா என அடிக்கடி கேட்பதால் ஒரு 3 பாகம் போட உத்தேசம். ஓக்கேவா?